Homo Universalis

Domme films

Als baby wordt je blij van de meest simpele dingen. Iemand die vlak voor je bolle gezichtje z'n duim op en neer beweegt is voldoende om je vrolijk te laten kirren. Vanaf dat moment treedt echter de afstomping in, en voor je het weet laat zelfs de subtiele sesamstraat-humor je volkomen koud. Een formule steeds weer herhalen is gewoon niet leuk (ok, behalve als je een muppet bent dan). Geachte lezer, u begrijpt inmiddels waar ik naartoe wil. Ik heb twee films gezien die helaas uit het formule-recycle-circuit bleken te komen: Supersize Me en Shark Tale. Wat een triestigheid.

Supersize me, een film die zelfs prijzen heeft gewonnen, is niet meer dan een 'Wat Michael Moore kan, kan ik ook' home video van een niet bijster begaafde jongeman die ook ergens iets heeft opgevangen over de meedogenloosheid van de voedingsindustrie. Slecht gemonteerd, slecht gefilmd, met hele zielige tekenfilmpjes tussendoor. Gesprekjes tussen de hoofdrolspeler en zijn moeder ('Kijk je wel uit met al dat slechte eten, schat' en zijn behoorlijk onaantrekkelijke veganistische vriendin die ongewenst intimiteiten onthult ('Hij heeft geen energie meer, ik moet bovenop'). Rot toch op met je slecht gemaakte semi-autobiografische zooi! En natuurlijk word je niet gezonder als je een maand lang alleen bij McD eet - DUH! Wie werkelijk iets wil weten over de voedselmafia raad ik het briljante boek Fast Food Nation aan van Eric Schlosser.

Tsja. En dan is er nog Shark Tale. Finding Nemo meets Godfather meets Average Hip Hop Music Video. Wat een tijdverspilling. Los van alle volkomen onmogelijke 'natuurverschijnselen' onder water die mateloos irriteren (nee, het gaat hier niet om 'suspension of disbelief', dit is gewoon DOM) zijn de karakters vervelend, het verhaal flinterdun en de grappen ongelooflijk flauw. Waar was ik in godsnaam mee bezig toen ik deze films in de videotheek uit de schappen trok? En waar waren de makers mee bezig toen ze deze trash bij elkaar produceerden?

Gelukkig is er troost, ik ga gewoon weer verder lezen in Norwegian Woods van de geniale Murakami.