Homo Universalis

Paaltje

Ik houd van dieren. Heel erg veel zelfs. Hoeveel fijner is het niet om een paar vogels of krekels vrolijk (in ieder geval zo klinkt het voor mij) te horen fluiten en tsjilpen, dan het lawaai van de medemens in je oor op te vangen?
Er zijn echter uitzonderingen, met name de duif. Het is nog niet eens hun schijnbaar aangeboren vadsigheid die mij dwarszit, als wel de enorme arrogantie waarmee ze vlak voor je over hen heen dreigt te rijden of lopen op het allerallerlaatste moment schijnbaar gemakkelijk wegvliegen, hoewel het woord vliegen eigenlijk veel te mooi is om te gebruiken voor de ontwijkende beweging die ze maken.
Ook vanmiddag kruiste er een duif mijn pad, en op het laatste moment vloog hij vlak voordat mijn schoenen zijn tere nekje zouden hebben verpulverd weg. Een verwensing lag op het puntje van mijn tong, maar voor ik hem uit kon spreken werd ik vanuit onverwachte hoek geholpen: een paaltje, gemaakt van lekker hard beton (denk ik), bevond zich precies in de baan de duif, en weigerde elke vorm van flexibiliteit.
De duif kon niets anders dan er hard tegenaan vliegen.
Met een glimlach liep ik verder.