Saaie mannetjes

Volgens mij is er een groep mensen hard bezig om de ambtenaren van hun troon de stoten wat saaiheid betreft. "Welke groep dan, Misja?" willen jullie wellicht weten, lieve lezertjes. Ik zal het jullie duidelijk maken met de beschrijving van een waargebeurde situatie.

Met een bijna-twintig-kilo wegende bananendoos vol met boeken loop ik vlak voor half zes het tokootje binnen. Wanneer ik aan de beurt ben, zet ik mijn doos op de toonbank en zeg ik goedgemutst "nog even een klein pakketje vlak voor sluitingstijd", er van uitgaande dat op zijn minst een kleine glimlach mijn deel zal zijn.

Niets is minder waar. Het betreffende mannetje vraagt zonder een spoor van emotie of ik het formulier al heb ingevuld. Als ik zeg van niet, snauwt hij me toe dat ik dat dan maar moet doen en vervolgens bij zijn collega moet zijn omdat zijn werkdag erop zit (no kidding).

Met frisse moed lever ik even later het formulier in bij zijn collega en probeer dan in ieder geval een 50% glimlach-score te halen: als het tweede mannetje mijn pakket weegt en zegt dat het inderdaad minder dan 20 kilo weegt (namelijk 19,8), zeg ik vrolijk: "Aha, dan had ik er nog veel meer bij kunnen stoppen."

Weer geen enkele reactie. Tamelijk ontdaan druip ik af en tijdens het eten trek ik de inmiddels ondermijdelijke conclusie: de mannetjes van het Postkantoor zijn de saaiste mannetjes van Nederland.